Źródło: kchwe.pl

Kościół Chrześcijan Wiary Ewangelicznej wyznaje wiarę w nieomylność kanonicznej całości Pisma Świętego jako Słowa Bożego,
–  w Trójjedynego Boga: Ojca i Syna, i Ducha Świętego,
– w Synostwo Boże Jezusa poczętego z Ducha Świętego, narodzonego z dziewicy Marii,
– w Jego śmierć na krzyżu za grzechy świata i zmartwychwstanie w ciele,
– w Jego wniebowstąpienie i powtórne przyjście,
– w chrzest w Duchu Świętym z manifestacją darów,
– w uzdrowienie chorych przez wiarę w zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa,
– w wieczne życie dzieci Bożych i wieczne potępienie grzeszników.

I. O BOGU

Zasadniczą prawdą nauki chrześcijańskiej jest wiara w istnienie Boga – „kto bowiem przystępuje do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje” ( Hbr 11,6), że jest jedyny i nie ma innego oprócz Niego (V Mj 6,4; Mk 12,29-32; J 17,3). Bóg jest Duchem ( J 4,24) osobowym (Rz 9,22-23; I Kor 2,11), mającym życie sam w sobie ( Jer 11,10; I Tes 1,9). Samoprzyczyna i przyczyna wszystkiego (II Mj 3,14; J 5,26; I J 2,13), nieskończony (Ps 145,3), niezmienny (IV Mj 23,19; Mal 3,6; Jk 1,17), doskonały (Mt 5,48), prawdziwy (J 17,3), święty (Iz 6,3), wieczny (V Mj 32,40; Ps 90,2; Jer 10,10; Iz 40,28), nieogarniony (I Król 8,27; II Krn 2,5), wszechobecny (Ps 139,7; Dz 17,27-28), wszechwiedzący (Hbr 4,13), mądry (Rz 16,27), wszechmogący (I Mj 17,1), dobry (Rz 2,4; Mt 19,17), wierny obietnicom (II Kor 1,20), prawy i sprawiedliwy (V Mj 32,4; Ps 7,9-12). Objawił się jako Bóg Trójjedyny – Ojciec, Syn, i Duch Święty. Ojciec jest Bogiem (I Kor 8,6) i Syn jest Bogiem (I J 5,20; Tyt 2,11-13; Rz 9,4-5), i Duch Święty jest Bogiem (Dz 5; 3-4; I Kor 3,16-17); ci trzej są jedno (I Mj 1,26-27; Mt 28,19; Mk 1,10-11; II Kor 13,13), nierozdzielni (J 1,1; 1,18; 16,13-15; 17,21-22) i równi sobie (Kol. 2,9-10; 1,12-13; Obj. 33,4); w Nim nie ma pierwszego ani ostatniego, ani mniejszego, ani większego.

II. PISMO ŚWIĘTE

Pismo Święte (Biblia), czyli zapisane Słowo Boże – jest naszym największym autorytetem, fundamentem naszej wiary i przewodnikiem w codziennym życiu zgodnym z wolą Bożą: Pismo Święte uznajemy wyłącznie w składzie kanonicznym. Kanonem nazywa się spis ksiąg przyjętych przez Kościół, które dzielą się na Stary i Nowy Testament. Księgi Starego Testamentu:
1) I Księga Mojżeszowa, 2) II Księga Mojżeszowa; 3) III Księga Mojżeszowa, 4) IV Księga Mojżeszowa, 5) V Księga Mojżeszowa, 6) Księga Jozuego, 7) Księga Sędziów, 8 ) Księga Rut, 9) I Księga Samuela, 10) II Księga Samuela, 11) I Księga Królewska, 12) II Księga Królewska, 13) I Księga Kronik, 14) II Księga Kronik, 15) Księga Ezdrasza, 16) Księga Nehemiasza, 17) Księga Estery, 18) Księga Joba, 19) Księga Psalmów, 20) Przypowieści Salomona, 21) Księga Kaznodziei Salomona, 22) Pieśń nad Pieśniami, 23) Księga Izajasza, 24) Księga Jeremiasza, 25) Treny, 26) Księga Ezechiela, 27) Księga Daniela, 28) Księga Ozeasza, 29) Księga Joela, 30) Księga Amosa, 31) Księga Abdiasza, 32) Księga Jonasza, 33) Księga Micheasza, 34) Księga Nahuma, 35) Księga Habakuka, 36) Księga Sofoniasza, 37) Księga Aggeusza, 38) Księga Zachariasza, 39) Księga Malachiasza.
Księgi Nowego Testamentu:
1) Ewangelia wg Mateusza, 2) Ewangelia wg Marka, 3) Ewangelia wg Łukasza, 4) Ewangelia wg Jana, 5) Dzieje Apostolskie, 6) List do Rzymian, 7) I List do Koryntian, 8 ) II List do Koryntian, 9) List do Galacjan, 10) List do Efezjan, 11) List do Filipian, 12) List do Kolosan, 13) I List do Tesaloniczan, 14) II List do Tesaloniczan, 15) I List do Tymoteusza, 16) II List do Tymoteusza,17) List do Tytusa,18) List do Filemona,19) List do Hebrajczyków, 20) List Jakuba, 21) I List Piotra, 22) II List Piotra, 23) I List Jana, 24) II List Jana, 25) III List Jana, 26) List Judy, 27) Objawienie Jana.
Jest wiele ksiąg apokryficznych, których nie uznajemy za natchnione przez Ducha Świętego.

III. JEZUS CHRYSTUS

Jezus Chrystus jest jednorodzonym Synem Bożym (Ps 2,7) – odwiecznym i wcielonym Słowem Boga (Ps 110,1-4), który został poczęty z Ducha Świętego i narodził się z dziewicy Marii (Mt 1,23; Łk 1,31-33; J 1,14). Posiada dwie natury – boską i ludzką, jest Synem Bożym i Synem Człowieczym (Rz 9,5; Ga 4,4). On poniósł śmierć na krzyżu za grzech świata (Mr 15,22.25-26.28.37; Rz 8,3) i zmartwychwstał w ciele dla usprawiedliwienia wierzących (Łk 24,5-7.22-24.36-43). Po zmartwychwstaniu Jezus Chrystus wstąpił do nieba i zasiadł na prawicy Ojca, skąd przyjdzie powtórnie (Mr 16,19; Dz 1,11; Obj 1,7-8; 22,12-13). Człowiek Jezus Chrystus jest jedynym pośrednikiem między Bogiem i ludźmi (I Tym 2,5; I J 2,1).

IV. DUCH ŚWIĘTY

Duch Święty jest jedną z osób Trójjedynego Boga (I Mj 1,2; Mt 28,19; Dz 5,3-4; I Kor 12,4-6; II Kor 3,17-18;13,13). Ma przymioty Boże (Ps 139,7-10: Łk 1,35; J 14,17; I Kor 2,10; Hbr 9,14; I P 4,14). Czyni dzieła Boże (I Mj 1,2; Job 33,4; Ps 104,30; J 3,5; Dz 1,16;13,2; Ń 8,11; II P 1,21). Duch Święty udziela się człowiekowi w: odrodzeniu (Ezech 37,9; Iz 63,10; J 3,5;16,8-9), w chrzcie w Duchu (Dz 1,5; 2,38; 8,14-17), uświęceniu (II Tes 2,13; I P 1,2) oraz w duchowych darach łaski Bożej (Rz 12,6-8; I Kor 12,4-11).

V. STWORZENIE

Bóg stworzył wszystko, co widzialne i niewidzialne (Ps 89,12; I Kor 8,6; Hbr 11,3; Obj 4,11), ażeby przejawić swoją wieczną siłę, wszechmoc i różnorodną mądrość (Ef 3,9-10). Bóg stworzył człowieka na swoje podobieństwo i na swój obraz (I Mj 1,27; 5,1; Jk 3,9). Bóg stworzył również aniołów, tj. Służebne duchy bezcielesne (Hbr 1,7.14), którzy przewyższają ludzi siłą i mocą (II P 2,11). Aniołowie posiadają wysoki stopień w hierarchii, jednak Słowo Boże zabrania ich czcić (Obj 22,8-9). Jeden z wyższych aniołów, wpadłszy w pychę, nie wytrwał w prawdzie i stał się przestępcą; Biblia nazywa go diabłem lub szatanem (Iz 14,12-15; Ez 28,12-19). W buncie wobec Boga pozostają duchy nieczyste (demony). Pismo Święte tak klasyfikuje dobre bezcielesne duchy: serafy (Iz 6,2), cheruby (Ez 10,1-22) i aniołowie (Hbr 12,22), których jest mnóstwo.

VI. OPATRZNOŚĆ BOŻA

Stworzywszy ten świat, Bóg nie pozostawił go samemu sobie, ale w dalszym ciągu troszczy się o niego, tj. ochrania, współdziałając i pomagając różnymi sposobami (Job 34,12-13; Neh 9,6). Boża opieka rozciąga się na naturę (Ps 145,9), na losy poszczególnych ludzi i narodów (Job 12,23-24; Dz 14,15-17), na zwierzęta i rzeczy (Mt 6,26.30; Ps 104,19-30).

VII. O GRZECHU

Stworzywszy człowieka Bóg darował mu wolną wolę, której nie dał innym żywym istotom. Człowiek otrzymał prawo wyboru między dobrem a złem (V Mj 30,19; Joz 24,15).
„Przeto jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, tak i na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli” (Rz 5,12). Wszyscy ludzie odziedziczyli po Adamie nie tylko spaczoną grzechem naturę, lecz i jego winę (Ps 51,7; Rz 3,10-12; 7,11-25), stawszy się moralnie bezbronnymi istotami(Dz 15,10).
Grzechem jest przestępstwo Zakonu (I J 3,4), wszelkie zaniedbanie spełnienia obowiązku (Łk 12,47; Jk 4,17), wszelki uczynek wykonany bez wiary (Rz 14,23),  niewiara w Jezusa Chrystusa (J 16,9).
Nie każdy grzech popełniony po nawróceniu jest grzechem śmiertelnym lub bluźnierstwem przeciw Duchowi Świętemu. Jednak każdy nie wyznany (przed Bogiem) grzech może doprowadzić człowieka do takiego stanu, że nie może już otrzymać przebaczenia od Boga (Mt 12,31-32; Dz 5,1-11). Każdy chrześcijanin powinien „z bojaźnią i ze drżeniem zbawienie swoje sprawować” (Flp 2,12).

VIII. O ODKUPIENIU RODZAJU LUDZKIEGO

Przez odkupienie rozumiemy czyn Chrystusa Jezusa wykonany przez Niego na krzyżu Golgoty. W śmierci Chrystusa wykonało się całkowicie zadośćuczynienie sprawiedliwego sądu Bożego (Iz 53,10; Rz 3,25; Hbr 2,17). Stąd wynika pojednanie człowieka z Bogiem (Rz 5,10). Wynikiem odkupienia jest usprawiedliwienie dzieci Bożych z łaski a nie z uczynków (Gal 2,16; Ef 2,8) oraz prawdziwa wolność od winy, śmierci i mocy diabła ( J 8,36; Gal 5,1). Jezus Chrystus przygotował zbawienie dla wszystkich ludzi, które staje się udziałem człowieka przez upamiętanie się (pokutę) i nawrócenie do Boga (Dz 3,19; 26,20). Wyraża to się w żalu za grzechy (Łk 10,13; Joel 2,12-13; Job 42,6), w ich wyznaniu i porzuceniu (Oz 14,13; Łk 18,1314; Mt 12,41; Ez 14,6; Iz 55,7), i w całkowitej przemianie życia (Ef 4,22; Mat 3,8) . Jedynie wiara w Syna Bożego, Jezusa Chrystusa daje pewność odpuszczenia grzechów (Dz 16,31; Rz 3,28; Ef 1,7) i pełnego zbawienia (Ef 2,8-9). W chwili upamiętania i nawrócenia w człowieku odbywa się wewnętrzna zmiana, która nazywa się nowonarodzeniem (Ez 11,19-20; J 3,1-8).

IX. O CHRZCIE W DUCHU ŚWIĘTYM

0 Jezusie Chrystusie powiedziane jest: „On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem” (Mt 3,11). Chrzest Duchem Świętym jest to określone przeżycie człowieka wierzącego, zupełnie różne od nowonarodzenia, któremu towarzyszą znamiona (Łk 24,49; Dz 1,8; 2,1-4; 10,45-47; 19,1-6). Pan chrzci Duchem Świętym swój Kościół, żeby dać mu duchowe dary łaski dla budowania Ciała Chrystusowego i składania świadectwa przed światem. (Rz 12;6.-8); I Kor 12,7-11; Ef 4,11-16). Pan chrzci ogniem, żeby oczyścić nas od wszelkiego grzechu (I J 3,6-9) i żebyśmy osiągnęli miłość doskonałą (I J 4,18), bez której posiadanie darów nie przyniesie nam właściwego pożytku (I Kor 13,1-3; I Tes 5,23).

X. O KOŚCIELE

Kościół jest dziełem samego Pana naszego Jezusa Chrystusa (Mt 16,18). Głową Kościoła jest sam Chrystus (Ef 1,22; 5,23). Kościół powszechny składa się ze wszystkich wierzących i odrodzonych chrześcijan, nie tylko żyjących na ziemi, ale i wszystkich umarłych w prawdziwej wierze i świętości (Obj 19,7-8; Ef 2,17-22). Kościół lokalny – zwany zborem, jest to zgromadzenie wierzących, nowonarodzonych i ochrzczonych dzieci Bożych (Dz 11,21-26; I Kor 1,2). Zbór istnieje w celu służenia Bogu dla rozpowszechniania Ewangelii, dla nawracania grzeszników oraz nauczania wierzących. Do realizacji powyższych celów Zbór może powoływać właściwe agendy oraz współtworzyć różne formy organizacyjne. Warunkiem przyjęcia do Zboru jest nowonarodzenie, moralne życie i chrzest według wiary (Mk 16,16; Dz 2,14-15). Zbór wyłącza ze swego grona tych, których życie nie odpowiada wymaganiom Nowego Testamentu (Mt 18,15-18; I Kor 5,11-13; II Tes 3,6.14-15).

XI. SŁUDZY ZBORU

Każdy Zbór musi być urządzony według wzoru nowotestamentowego (1 Kor 3,913; 10,2124; 14,33). Powinien kierować się Słowem Bożym przy współdziałaniu Ducha Świętego (Ef 4,416; 1 Tes 5,14 22).
W celu wykonania pracy z grona braci wybiera się starszych zboru (prezbiterów) i diakonów (Dz 6,1 6; 14;23; Flp 1,1; Tyt 1,5). Nowy Testament mówi także o diakonisach (Rz 16,12).
Prezbiterzy są opiekunami i pasterzami Zboru Bożego (Dz 20,17.28;1 Tym 3,15; Tyt 1,6-9) nie jako panujący nad Zborem, ale dający przykład trzodzie Pańskiej (1 P 5,13).
Do obowiązków diakonów należy przede wszystkim troska o zaspokojenie materialnych potrzeb Kościoła (Dz 6,2-3; 1 Tym 3,1213); mogą także głosić Słowo Boże (Dz 8,5 7; 21,8).
Istnieje cały szereg sług Kościoła, jak: apostołowie (misjonarze), prorocy, ewangeliści, pastorzy, nauczyciele (kaznodzieje), prezbiterzy (starsi zboru) (Ef 4,11-12).

XII. O CHRZCIE I WIECZERZY PAŃSKIEJ

Pan Jezus Chrystus polecił chrzcić przez zanurzenie, ponieważ samo słowo greckie „baptisma” oznacza „zanurzenie” (Mt 28,19; Mk 16,16; Dz 8,35-39;16,31-33). Chrzest jest świadectwem śmierci grzesznika dla grzechu i tego świata oraz zmartwychwstaniem do nowego życia dla sprawiedliwości (Rz 6,3-4). Dlatego Kościół (Zbór), przed dopuszczeniem kogokolwiek do chrztu, powinien przekonać się, czy dana osoba rzeczywiście przeżyła pokutę i nawrócenie, inaczej chrzest traci swój sens.
Wieczerza Pańska pod postacią chleba i wina została ustanowiona przez Pana Jezusa Chrystusa przed Jego męką na Golgocie (Łk 22,19-20; I Kor 11,23-24). Jest ona ustanowiona przede wszystkim na pamiątkę śmierci Jezusa Chrystusa (I Kor 11,26). Wieczerzę Pańską mogą spożywać wszystkie nowonarodzone i ochrzczone według wiary dzieci Boże.

XIII. O STOSUNKU DO WŁADZY PAŃSTWOWEJ

Członkowie Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej powinni zawsze pamiętać i wypełniać to, co Słowo Boże mówi o stosunku do władzy świeckiej: „Każdy człowiek niech się poddaje władzom zwierzchnim; bo nie ma władzy, jak tylko od Boga, a te, które są, przez Boga są ustanowione. Przeto kto się przeciwstawia władzy, przeciwstawia się Bożemu postanowieniu; A ci, którzy się przeciwstawiają, sami na siebie potępienie ściągają. Rządzący bowiem nie są postrachem dla tych, którzy pełnią dobre uczynki, lecz dla tych, którzy pełnią złe. Chcesz się nie bać władzy? Czyń dobrze, a będziesz miał od niej pochwałę; jest ona bowiem na służbie u Boga, tobie ku dobremu. Ale jeśli czynisz źle, bój się, bo nie na próżno miecz nosi, wszak jest sługą Boga, który odpłaca w gniewie temu, co czyni źle. Przeto trzeba jej się poddawać, nie tylko z obawy przed gniewem, lecz także ze względu na sumienie. Dla- tego też i podatki płacicie, gdyż są sługami Bożymi po to, aby tego właśnie strzegli” (Rz 13,1-6).
Uważamy za swój obowiązek modlenie się za wszystkich przełożonych (I Tym 2,1-4).

XIV. O MAŁŻENSTWIE

Małżeństwo zostało ustanowione przez Boga w akcie stworzenia Boga. Może być zawarte tylko między jednym mężczyzną i jedną kobietą (I Mj 2,20-25). Nie można połączyć związkiem małżeńskim bliskich krewnych, gdyż zabrania tego Prawo Boże (III Mj 18,6-18.20). Celem małżeństwa jest zarówno przekazywanie daru życia, jak i wspólnota oraz pomoc wzajemna (I Mj 1,28; Przyp 5,15-19; I Kor 7,2-5; Ef 5,21-32). Zasadą małżeństwa jest jego trwałość, czystość i wzajemna wierność współmałżonków (Mt 19,3-12; Mk 10,1-12; I Tym 4,3; Hbr 13,4).

XV.  O UZDROWIENIU CHORYCH

Fizyczne ciało człowieka zostanie odkupione (II Kor 4,16-5,8) dopiero w chwili powtórnego, chwalebnego przyjścia Jezusa Chrystusa przez zmartwychwstanie umarłych i przemienienie żyjących, kiedy „to, co śmiertelne przyoblecze się w nieśmiertelność” (I Kor 15,52-54). Bóg jednak okazuje łaskę uzdrowienia ciała również w doczesności (II Mj 15,26; IV Mj 12,13; 21,4-10; Iz 38,1-8) przez modlitwę wiary w zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa (Iz 53,4-5; Mt 8,1-17; 10,1.8; Dz 3,1-9), dary uzdrawiania (Mk 16,17-18.20; Dz 5,12-16; I Kor 12,9.28; Jk 5,13-16) oraz przez nauki medyczne (I Tym 5,23; II Tym 4,20). Niektóre choroby są wynikiem obecności złych duchów (demonów) i uzdrowienie następuje poprzez służbę uwalniania (Mt 17,15-18; Mk 5,2-9.15;Dz 19,11-12).

XVI. WYDARZENIA OSTATECZNE

Bóg wyznaczył czas, w którym wszyscy ludzie staną przed Jezusem Chrystusem (Mt 25,31-46; J 5,22-27; I Kor 3,10-17; II Kor 5,10; II P 3,10: Juda 14-15). W tym czasie nastąpi: Powtórne przyjście Jezusa Chrystusa (Mt 26,64; Dz 1,11), najpierw dla pochwycenia wierzących – zmartwychwzbudzonych i żywych ( J 14,3; I Kor 15,12-55; I Tes 4,14-17), a następnie z wielka mocą i chwałą z Kościołem na ziemię, by po zwycięstwie nad swoimi wrogami ustanowić Tysiąc letnie Królestwo ( Jer 23,5-6; Dan 7,13-14; Mt 24,29-31; Obj 20,1-10). Sąd przed „białym tronem” dla niezbawionych umarłych (T 5,29: Obj 20,12-13).
Niesprawiedliwi i śmierć, i piekło wrzuceni zostaną do „jeziora ognistego” (Obj 20,14-15), zaś wiecznym dziedzictwem sprawiedliwych będzie „nowe niebo i nowa ziemia, w których sprawiedliwość mieszka” (II P 3,13; Obj 21-22).